Yeni Bir Hayatın İlk Haftası

İşsizliği defalarca tattığımdan çokta yabancı olmadığım bir durum. İlk birkaç gün ilaç gibi geliyor, istediğin saatte uyanmak, istediğin saatte yatabilmek. Çalıştığın son günlerde hissettiğin o korku yerini özgürlüğe bırakıyor. Ama işte ilk birkaç günden sonra korku sessizce tekrar kafana yerleşiyor. Başvurduğun hiçbir yer dönmeyince, bu saatten sonra ee şimdi ne yapabilirim ki ben dediğinde, korku bir selam çakıyor. Birde herkesin sana işi sorması, herkesin sana iş bulmak için seferber olması ve hepsinin sonunu ezbere biliyor olman durumu daha da çıkmaza sokuyor. Ne yaşadığını, içinde ne fırtınalar koptuğunu onlar bilmiyor. İşte yeniden onların gözünde tembel bir insansın. Her ne kadar insanların düşüncelerini önemsemeyi bıraktığın zamanlara denk gelse de, korku işte hatırlatıyor yine sana aynı duyguları. Hayallerin yine var, ama bu kez insanların inanmaması değil de senin ülkeye inanmayışın seni durduruyor. İnanmamak değil de belki korkuların. Savaşın kendinle bunun farkına var. İnsanlar kendileri yapamadıkları için seni de buna inandırdılar. Sende her adım atmak isteyişinde durdun. Durduran bu düşüncelerdi. İşte ilk haftam tamda böyle geçiyor. Kafamda kendimle savaşıp duruyorum. Onun dışında evi temizliyorum, ertelediklerini yapmaya çalışıyorum. Ve düşünüyorum, durmaksızın düşünüyorum...