Bir Hayalperestin Hatıratı

İşsizliği defalarca tattığımdan çokta yabancı olmadığım bir durum. İlk birkaç gün ilaç gibi geliyor, istediğin saatte uyanmak, istediğin saatte yatabilmek. Çalıştığın son günlerde hissettiğin o korku yerini özgürlüğe bırakıyor. Ama işte ilk birkaç günden sonra korku sessizce tekrar kafana yerleşiyor. Başvurduğun hiçbir yer dönmeyince, bu saatten sonra ee şimdi ne yapabilirim ki ben dediğinde, korku bir selam çakıyor. Birde herkesin sana işi sorması, herkesin sana iş bulmak için seferber olması ve hepsinin sonunu ezbere biliyor olman durumu daha da çıkmaza sokuyor. Ne yaşadığını, içinde ne fırtınalar koptuğunu onlar bilmiyor. İşte yeniden onların gözünde tembel bir insansın. Her ne kadar insanların düşüncelerini önemsemeyi bıraktığın zamanlara denk gelse de, korku işte hatırlatıyor yine sana aynı duyguları. Hayallerin yine var, ama bu kez insanların inanmaması değil de senin ülkeye inanmayışın seni durduruyor. İnanmamak değil de belki korkuların. Savaşın kendinle bunun far

Yalan söylemeyeceğim, işime ne aşıktım ne de nefret ediyordum. Aramızda çıkarlarla dolu tatlı bir ilişki vardı. Herkes kadar bende para için çalışıyordum. Ama ne para!! Şu an ki asgari ücret bile geçti maaşımı. İş güvenliği uzmanıydım. Bu mesleğe kadar peyzaj mimarlığı, fotoğrafçılık, santral operatörlüğü, kasiyerlik, çaycılık bir çok iş kolunda görev aldım. Nedeni belki benim, belki de Türkiye’deki işsizlik sorununun ta kendisi. Her neyse iş güvenliği uzmanlığı gerçek anlamıyla yapıldığında gerçekten çok yararlı, önemli bir meslek dalı ama tabi unutulmaması gereken bir konu var ki Türkiye de yaşıyoruz. Ülkemizi küçümsemek olarak algılanmasın. Ama bence hepimiz bu konuda hemfikiriz ki bizler her şeyi en iyi yaparız ve asla bizim başımıza gelmez. Aradan birkaç kişinin amcaoğlunun, teyzesinin komşunun başına gelmiş oluyor işte onlar birazcık dikkatlerini size verebiliyorlar. Ama geri kalan herkes için bir prosedür. İşte demem o ki henüz bu konuda yolun başındayız. Gerçekten özen